Hoewel ik het heel moeilijk vind dat we mijn ouders niet kunnen bezoeken, en ook de rest van onze familie al een tijdje niet in het echt gezien hebben, verbaas ik me erover hoe snel je went aan zo’n quarantaine. De dagen lijken langer, de kaasschaaf ging langs mijn to-do lijsten, er zit een fijn nieuw ritme in de week.
Ik las een artikel over kunstenaars die prachtig werk maakten in quarantaine of gevangenschap. Klimt, Munch, Holbein. Oscar Wilde schreef De Profundis vanuit zijn kerker. Shakespeare kwam onder meer met MacBeth op de proppen terwijl iedereen thuis bleef uit angst voor de pest die moordzuchtig door de Engelse straten trok. Nou zullen we straks niet allemaal met dat soort wereldberoemd en tijdloos werk onze huizen weer uit komen, maar het dwingt je wel na te denken over de mogelijkheden. Zelfs in de kleinste kamer kun je nog van alles doen, bedenken, maken, schrijven.
In isolement heb je meer tijd, daar komt het op neer. En een gebrek aan tijd was voor veel van ons altijd de reden dat er dingen bleven liggen. Die plint die al een tijdje loszat. Dat boek dat je nog wilde lezen. Of schrijven misschien zelfs. De handstand leren. Arabisch. Een gewoonte maken van meditatie, of van een wekelijkse wandeling met je gezin, je partner. Een vast moment in je agenda zetten waarop je je ouders en vrienden belt. De zoomvergadering als regulier onderdeel van je werk. Herdefiniëren hoe je omgaat met social media, whatsapp en e-mail. Dit is het moment. Dit is je tijd. Kortom; wees als Edward Hopper, maak van isolement, ondanks alle schaduwzijden, tóch ook iets moois (swipe voor een paar van mijn favoriete Hoppers).