Wat een schitterende dag. Precies zoals deze is er nooit één geweest. Aan die, nu vrij vertaalde, regel uit een gedicht van Maya Angelou moest ik denken toen ik Bobby hier minuten lang naar die koeien zag kijken. Elke dag is anders. Elk moment de moeite waard. Ik maakte al een paar keer aanstalten om door te lopen. Die koeien deden verder ook niets, ze lagen daar maar. Te herkauwen in de zon. Maar Bobby zag ze nooit eerder van zo dichtbij. Kinderen hebben dat enthousiasme voor een nieuwe dag van nature, lijken veel beter te beseffen hoe bijzonder het eigenlijk is om steeds weer een nieuwe dag te beleven. Ze rennen hun bed uit ‘s ochtends. Waar volwassenen moeten oefenen om dankbaar te zijn voor elke dag, trainen om naar de dingen te kijken alsof we ze voor het eerst zien, verwondering in veel gevallen weer aan moeten leren, is het bij kinderen vanzelfsprekend. Ik denk wel eens dat je kinderen krijgt om van ze te leren. En dat je mag hopen dat het ooit ook een beetje andersom zal zijn.