Dit was vanmorgen in de tuin. Wij wonen hier nog niet zo lang. Zien elke dag nog dingen voor het eerst. De bomen in de mist vandaag. In één van de kranten las ik afgelopen weekend een stuk over een expeditie door je eigen huis. Als een soort meditatie, door echt goed te kijken en luisteren. De schrijver van het stuk bekeek de muren van zijn woning, barstjes en gaten. Luisterde naar de geluiden die een huis maakt. Lucht in de radiatoren, een krakende plank in de vloer. En dan overal bij stilstaan, even tot je door laten dringen. Dit is mijn omgeving. Zo opgetikt klinkt het wat zonderling. En bij een quarantaine ligt, in ieder geval in film en literatuur, al snel de krankzinnigheid op de loer. Maar toch, als je bij die grote groep mensen hoort die behoefte heeft aan wat rust in het hoofd, een goede mentale gezondheid, is dit een laagdrempelige manier om te (beginnen met) mediteren. Of met het bekwamen van je vermogen om te observeren. In de tuin werkt het ook goed, merkte ik vanochtend. Zelfs met een jonge hond in de buurt.