Elke dag na de lunch ga ik wandelen. Het is één van de ankers in mijn dag. Ik ben geen impulsief mens. Mijn dagen bestaan uit routines. Door die structuur creëerde ik wel altijd de ruimte voor impulsiviteit, voor onvoorziene momenten. Maar nu was het zoeken naar een nieuw ritme, die eerste quarantaineweken. Ik had daar veel meer moeite mee dan verwacht. Deze week kwam er eindelijk rust in de dagen.
De eerste uren breng ik door met de kinderen. Van 6 tot 9 meestal. Na het ontbijt ga ik aan het werk. Er is nu geen verschil meer tussen weekend- en werkdagen.
We lunchen samen. Daarna gaat Mozes even slapen. Dan ga ik wandelen met de hond. Als er daarna nog tijd over is werk ik wat, en ik train sowieso elke dag een half uur tot drie kwartier. Naast de kranten kies ik twee online nieuwsbronnen die ik drie keer per dag check, om niet meegesleurd te worden in de lawine aan nieuws overal. Instagram, whatsapp, mail ‘doe’ ik ook op een paar vaste momenten per dag. De middag brengen we door als gezin. Nu de dagen mooier worden vooral buiten. Soms wandelt er iemand mee, zoals vandaag.
Na het avondeten doen we de kinderen samen in bad, en voor het slapen gaan vertel ik ze nog een verhaal. Omdat de middagen wegvallen, werk ik daarna meestal nog een half uur, of net iets langer. De laatste uren van de dag brengen Romy en ik samen door. Lezend, pratend, series verslindend. We slapen net vóór tienen. Zo ontstaat toch weer een ritme. Een houvast. Ruimte.