Vanmorgen een fragment uit @voetbalinside opgezocht. De laatste keer dat ik een hele aflevering keek was jaren geleden, toen het nog over voetbal ging.
Nu ging het gemakzuchtig spottend over Bo van Spilbeeck, de Vlaamse transgender die afgelopen week haar verhaal deed in een andere talkshow. Ik vroeg me af waarom niemand Derksen en Van der Gijp in bescherming neemt. Het is niet de eerste keer dat zij een indrukwekkend gebrek aan kennis op tafel smijten. In dit geval over genderdysforie. En omdat er aan die tafel nooit iemand plaatsneemt die ze even terecht wijst, of verbaal wat bitchslapjes uitdeelt, blijven zij dingen roepen over zaken waar ze geen verstand van hebben. Als het niet zo droevig was kon je lachen om de ironie dat ze zelf denken strijders van het vrije woord te zijn. Maar wie de geschiedenisboeken kent, weet dat strijders voor het vrije woord in de meeste gevallen een zaak hadden waarvoor ze de barricades opgingen. Ze waren in de minderheid. Terwijl het papegaaien van de onderbuikgevoelens in Voetbal Inside nooit meer is dan een aanval op het kwetsbare. Lachen om mensen waar iedereen al om lacht.
Natuurlijk is het niet hun verantwoordelijkheid om bij te dragen aan emancipatie, om te voorkomen dat het zelfmoord percentage onder transgenders blijft stijgen, om van te voren te denken aan de kinderen van Van Spilbeeck die hun vader steunen maar zijn coming out ontzettend spannend moeten vinden, en dan ook zo’n Gijp item zien waarin hun kwetsbare vader bespot wordt. Dat inlevingsvermogen kun je niet van iedereen verwachten. Maar je kunt wel vragen of zij zich niet beter kunnen beperken tot de paar thema’s waar ze wel verstand van hebben. Je kunt ook vragen of er bij het kiezen van onderwerpen nog een andere motivatie is dan de makkelijke lach. En je mag best vragen of ze alsjeblieft op willen houden de sportwereld zo te beledigen door steeds maar weer te roepen dat ze daar aan tafel praten zoals dat ook in kleedkamers en kantines gebeurt.
Maak van Voetbal