Alles is gezegd over de pieten in ons land. Aan de discussie, als je het al zo mag noemen, is niets toe te voegen. En toch is het belangrijk dat we ons uit blijven spreken. Niet om iets te winnen, of gelijk te krijgen. Niet om iets weg te nemen. Een gesprek waarbij intentie en interpretatie voortdurend met elkaar verward worden is gedoemd te mislukken. Wat rest is zoeken naar de kern; waar hecht ik waarde aan, en waarom eigenlijk?
Vanmiddag kwam ik ergens anders in het land een handvol zwart geverfde mensen tegen. Joviaal werd ik begroet. Ik lachte ongemakkelijk mee, vroeg me af of ik iets moest zeggen over de tijd die het feest heeft ingehaald. Ik besloot door te lopen, had haast, voelde me er later ongemakkelijk over. Wel weer doen voortaan, uitspreken, zoals ik dat eerder ook altijd deed. Niet om iets te winnen, niet om iets weg te nemen. Maar omdat het belangrijk is.
Ik was trots op Amsterdam vandaag, met die roetveegpieten. Dacht aan de burgemeester die vanuit het hart besloten had dat zijn stad het goede voorbeeld moest geven, luisterend naar zijn burgers, naar de geschiedenis. Wetend dat zo’n aanpassing niets wegneemt van mooie herinneringen.
Voor een maatschappelijke discussie is niets gevaarlijker dan vermoeidheid. De volgende stap is onverschilligheid. Toch hoor je voortdurend mensen zeggen dat ze zo moe worden van de zwarte pieten discussie. Dat is jammer. Spreek je liever uit. Luister naar je gevoel. Vorm een mening over wat er gebeurt in onze samenleving. Wees betrokken. Realiseer je dat ‘zo hebben we het altijd gedaan’ in honderd procent van de gevallen een argument is dat ontwikkeling, vooruitgang tegengaat. Maar veel belangrijker nog; waarom zou je volledig bewust van wat je doet, andere Nederlanders willen kwetsen?